Van moedeloos naar moeiteloos

Toen ik weer thuiskwam uit het ziekenhuis was ik enorm zwak, maar ik was in de veronderstelling dat ik na twee weken wel weer helemaal opgeknapt zou zijn. Ik kwam erachter dat dat een behoorlijke misvatting was. Ik schreef hier al eerder een blog over: Acceptatie, overgave en vertrouwen- hoe ziek zijn, kan leiden tot mooie inzichten. Dat blog dateert alweer van twee maanden geleden. En de boodschap (‘ik accepteer, geef me over en heb vertrouwen. Zonder te hoeven weten waarom, hoelang en wat de uitkomst zal zijn’) is nog steeds actueel. Mijn herstel gaat tergend langzaam, met heel kleine stapjes en dat ook nog met ups en downs. En dan blijkt het best lastig om het vertrouwen, de acceptatie en de overgave te behouden. Ook dat gaat met ups en downs. Maar over het geheel genomen, kan ik er best goed mee omgaan en gelukkig kan ik ook genieten van de dingen die ik wel kan. En juist van de dingen waar ik anders waarschijnlijk geen tijd voor zou hebben. Ik zie de lichtpuntjes zeker ook.

De valkuil van verwachtingen

Maar afgelopen week viel het me allemaal even heel zwaar. Vorige week had ik echt het gevoel een flinke stap dichter in de buurt van mijn kracht gekomen te zijn, en dat was een heel fijn gevoel. Ongemerkt brengt dat ook verwachtingen met zich mee: ‘nu zal het wel snel beter gaan’ etc. Dan valt het extra zwaar als je toch weer een terugval krijgt, zoals afgelopen weekend. Ik voelde mij deze week dan ook behoorlijk moedeloos en down. ‘Hoe lang gaat het nog duren?’ ‘Waarom word ik niet beter, ik doe er alles aan om zo gezond mogelijk te leven en toch gaat het weer mis.’ …. Allemaal vragen en gedachtes die niet echt helpen om je beter te voelen. Maar wat doe je eraan?

Inzicht en de kracht van rust

Sinds vandaag voel ik mij weer veel positiever en hoopvoller. Hoe dat komt? Ik kan niet exact een moment of oorzaak aanwijzen waardoor dat komt. Het is een combinatie van een aantal dingen. Zo realiseerde ik mij naar aanleiding van de vraag of ik wist wat die terugslag veroorzaakt had, dat het heel moeilijk is om te bepalen wanneer je precies teveel hebt gedaan. Sommige dingen lijken niet eens ‘iets doen’  te zijn, maar zijn voor mij nu wel inspannend. Het is mede daardoor ook heel lastig om te weten wanneer ik over de grens ga. Mijn inzicht was dat het onvermijdelijk is dat ik af en toe over de grens heen zal gaan, waardoor ik ook een terugslag kan krijgen. Maar dat betekent niet dat ik niet toch steeds een stapje vooruit ga. Zo komt het toch weer terug bij de acceptatie.

Maar ook het genieten is belangrijk. Genieten van het rustig aan moeten doen. Vandaag startte ik mijn dag met tai chi in de tuin, en daarna even rustig op het gras in de zon zitten. Gewoon alleen maar zitten, de aarde voelen en om je heen kijken. Je ziet dan de tuin ineens ook vanuit een ander perspectief. Deze periode geeft mij de tijd om alles ook eens vanuit een ander perspectief te bekijken. De rust geeft me niet alleen herstel, maar ook ruimte om te voelen wat er echt toe doet en waar ik echt blij van word en energie van krijg. Het helpt me te ontdekken wat écht belangrijk voor me is, en door daar op af te stemmen, merk ik dat alles wat gemakkelijker gaat. Normaal gesproken neem ik niet de tijd om mijn dag zo te starten. En dat kan en hoeft natuurlijk ook niet altijd. Maar het is wel belangrijk om erbij stil te staan hoe je energie over de dag verdeelt. Ook als je fit bent en meer energie hebt.

Van moedeloos naar moeiteloos?

Wat is nu precies de bedoeling, de moraal van dit schrijven? Ik kreeg de inspiratie voor het schrijven van deze blog doordat ik mij vandaag weer beter en hoopvoller voel, en ik de titel ‘Van moedeloos naar moeiteloos’ door mijn hoofd hoorde zingen. Ik voel mij vandaag niet meer moedeloos, maar hoe past het moeiteloos hier dan in? Als je dingen doet die stromen, dan kost dat weinig energie, en voelt dat aan als moeiteloos. Doordat ik gedwongen rustiger aan moet doen, kom ik ook meer toe aan dingen waar ik echt blij van word en die stromen.

Vandaag lijkt alles weer wat meer moeiteloos te gaan. Niet omdat alles vanzelf gaat, maar omdat ik opnieuw de ruimte voel en neem om stil te staan bij wat voor mij echt belangrijk is. Door die rust toe te laten, kom ik dichter bij mezelf — bij wat klopt, wat stroomt. En als ik dáár op afstem, voelt het niet langer als een gevecht, maar als iets waar ik weer zachtjes in mee mag bewegen. Ik ben er nog niet, maar het geeft mij het vertrouwen dat me dit ook iets goeds brengt. Zoals ik eerder schreef: het is het je verplicht overgeven aan het niets. En precies daarin schuilt zowel de uitdaging als de kracht.